De afgelopen weken zijn voorbijgevlogen…

Mijn vorige bericht eindigde met het dipje van de de kittens. Dat zijn ze gelukkig allemaal goed te boven gekomen en niet veel later begonnen ze ook eindelijk met het eten van vast voer. Ze waren de vier weken intussen gepasseerd dus het werd echt tijd.

Een paar dagen later was het tijd om de kittens vanuit de slaapkamer naar mijn kamer te verhuizen. Die ligt midden in het huis en zo krijgen ze veel meer mee van wat er in huis allemaal gebeurt, ze moeten tenslotte aan van alles gewend zijn als ze straks naar hun nieuwe mensen gaan. Ze kregen ook steeds weer wat meer ruimte, het rennetje werd elke paar dagen wat vergroot tot ze de hele kamer hadden….en intussen ook de rest van het huis 😉

En wat gaat het snel! Het spelen gaat steeds actiever, ze rennen meer en meer, klauteren, springen…de momenten dat ze wakker zijn is het een en al leven in de brouwerij.

Naar mate de kittens steeds meer ruimte krijgen raak je ze natuurlijk ook gemakkelijker wel eens even kwijt. Nu weet ik dat ons huis een vesting is wat dat betreft, helemaal catproof, maar die kleine donders passen in hoekjes en gaatjes waar je niet altijd meteen aan denkt. Zo zijn we een keer een klein half uurtje echt kwijt geweest. Alle opties in de verschillende kamers al vijf keer gecheckt.. je denkt dit kan echt niet, maar waar zijn ze dan?! Uiteindelijk vonden we ze in het holletje onderin een krabpaaltje dat net andersom eigenlijk helemaal tegen tegen de muur stond. Hoe ze gezien hadden dat daar toch echt een fantastisch mooi slaapplekje was voor vier is me nog steeds een raadsel…maar ze lagen er heerlijk 😉

Morgen krijgen de kittens weer bezoek en dinsdag staat de eerste vaccinatie en plaatsing van de chip op het programma. Dat laatste deed ik altijd bij de tweede inenting maar de chipnaald is een stuk dunner tegenwoordig, ze merken er veel minder van. Ik kan de chipnummers nu meteen bij de stamboomaanvraag meegeven zodat alles keurig op tijd weer terug is.

Ben benieuwd ook hoe ze hun eerste autoritje zullen ervaren…wordt vervolgd….

Na de wat moeizame start waren moeder en de kleintjes na een paar dagen lekker op de rit. Didi verzorgde haar kittens tot in de puntjes, die kwamen keurig aan en wij konden heerlijk genieten van alles. Wat blijft het toch bijzonder om mee te mogen maken.

De eerste twee weken houden we alles zo rustig mogelijk. De kleintjes zijn nog kwetsbaar en alle energie moet naar het groeien gaan. Daarna gaan we heel langzaam wat meer prikkels opbouwen en mag er af en toe kraambezoek langskomen voor een eerste kennismaking.

En ach, wat gaat het weer snel….het blijft me telkens weer verbazen. Ik zit er de hele dag met mijn neus bovenop en dan nog verrast het hoe vlot ze zich ontwikkelen, en hoe snel de aanvankelijke hulpeloosheid er af is. En voor je het weet zitten ze rechtop en scharrelen ze zelfs al een beetje rond in de kist die we in twee stappen voor ze kunnen vergroten door tussenschotten te verwijderen.

Na drie en een halve week kwam er helaas de klad in. Afgelopen zondag was Ganna zomaar 20 gram afgevallen. Dat is al best veel op een gewicht van zo’n 400 gram dus ik ben meteen die avond gaan flessen. De volgende ochtend was hij echter nog eens tien gram afgevallen. Ook moeder Didi was niet oké, haar eetlust was helemaal in elkaar gezakt en ze was ook een beetje van slag. Dinsdag zijn we met haar naar de dierenarts geweest maar behalve een beetje verhoging was alles eigenlijk in orde. Waarschijnlijk kampt ze met een virusje. En zoals dat meestal gaat bij kittens…krijgt de een het, dan volgt de rest, en zo ook in dit geval. Dus dat betekende een hele drukke week met zes keer per dag flessen en ondanks dat kwamen ze nog steeds moeizaam aan. Op heel eventjes na waren ze gelukkig niet ziek. Het lijkt er vandaag op dat Giulia en Ganna weer in de lift zitten, en dat Gigolo en Giovanna er nog niet helemaal zijn, maar het ziet er elke dag een beetje anders uit met het aankomen en weer terugvallen dus het blijft nog even afwachten.

Ondertussen gaat de ontwikkeling van de kleintjes wel gewoon door. Het zelfstandig plassen wordt intussen druk geoefend op (en naast 😉 ) het kattenbakje. Experimenteren met vast voer zit er jammer genoeg nog niet in, dat zou anders wat schelen met flessen, maar ze willen er nog niets van weten, geen blik, geen vers vlees, geen mousse. Enkel Ganna pakt af en toe een paar brokjes maar dat zet nog geen zoden aan de dijk.

En ja, de kist werd langzaamaan te klein. Omdat het niet zo lekker ging met ze heb ik er iets langer mee gewacht dan normaal, maar vrijdag vond ik echt echt tijd worden om hun wereldje weer wat te vergroten en dus ging er een rennetje voor.

.

Dacht ik begin vorige week dat het wel eind van de week zou worden…maar woensdag hield ik er rekening mee dat het donderdag al kon gebeuren, ik merkte toch wat kleine dingetjes op in haar gedrag.

In de nacht naar donderdag hoorde ik haar even piepen en vanaf dat moment was ze nog meer aanhankelijk. Ze wilde steeds in mijn armen liggen, kopje tegen mij aan….het was duidelijk dat er wat aanstaande was.

Donderdagmorgen wou ze niet eten en ze liep een beetje rond door het huis. Ik hield haar extra in de gaten en om half 9 zag ik dat ze de slijmprop aan het verliezen was. De vorige keer betekende dat nog maar goed twee uurtjes te gaan tot de eerste kitten dus ik begon direct met de laatste voorbereidingen voor de bevalling. Pen en papier bij de hand om alles op te schrijven wat er gebeurt, dat is altijd fijn als je tijdens de bevalling de dierenarts nodig hebt, en ook voor jezelf om het overzicht goed te houden. Er gebeurt heel veel en vooral als het een lange bevalling wordt vergeet je onherroepelijk dingen, wat weer lastig kan zijn als je beslissingen moet nemen.

Even later lag ze al in de werpkist. Dat was wel handig, de ‘plan B-doos’ die we altijd bij de hand hebben mocht de aanstaande moeder andere plannen hebben leek op deze manier niet nodig.

Rond half 11 zagen we de eerste voorzichtige weeën. Wat later werden ze sterker en Didi kreeg het ook duidelijk warmer. Het wachten was op de echte persweeën die de kitten naar buiten moeten brengen. Om half 12 was het zover, een flinke wee, een kreet en daar was nr een, een zwart-zilvertje. Het leek ons een zij en ze was al uit het vliesje. Alles leek op het eerste gezicht in orde, alleen Didi was even onrustig. Toch konden we de kleine snel aanleggen.

De eerste is daar, een zwart zilver poesje

Een minuut of tien later kwam er heel gemakkelijk een tweede zwart-zilver kitten uitrollen. Oef, deze was wel heel erg klein… en nog voor ik het vliesje open had wist ik al dat het niet goed was. Te klein, onderontwikkeld, en overleden….zo sneu… Een moeilijk moment maar veel tijd is er niet voor want je moet je klaarmaken voor de volgende. In dit tempo leek het in elk geval geen lange dag te worden.


Maar,…het werd stil, en het bleef stil….urenlang…de hele middag…

Om half 5 besloot ik de dierenarts te bellen zodat we er eventueel nog heen konden. Ik maakte me nog geen zorgen maar even overleggen is altijd goed. Vanuit de praktijk vond men het echter wel verstandig om even langs te komen. Ik hoopte maar dat ze door het gesleep niet zou beginnen maar dat deed ze gelukkig niet. En ze was ook erg rustig eigenlijk, dat viel me mee.

Er werd een echo gemaakt waarop te zien was dat alles gelukkig oké was. Volgens de dierenarts zaten er in elk geval nog twee maar zeer waarschijnlijk drie kittens. Didi kreeg een oxytocine injectie om de weeën weer op gang te helpen. Mocht deze geen effect hebben dan mochten we er thuis na een uur nog een geven. Had deze ook geen effect dan zou het een keizersnede worden, hm…

De eerste injectie deed niets. Zelf zijn we totaal niet handig met injecties maar gelukkig wilde een kennis, en tevens dierenartsassistente, uit het dorp ons helpen met de tweede prik 😉 .

Een kwartier daarna leek er gelukkig beweging in Didi’s buik te komen en niet veel later kwam het derde zwart zilvertje ter wereld, een katertje, en een half uur later de vierde, een poesje, dat was rond 20.00. Daarna werd alles echt rustig…. We konden de kittens aanleggen en Didi was helemaal relaxed.

Het wachten was nu nog op nummer vijf. Maar het bleef de rest van de avond rustig en hoewel ik meende nog wel een bobbel te hebben gevoeld kregen we steeds meer het idee dat het echt klaar was. Voor de zekerheid liet ik de spulletjes nog even liggen maar het was intussen 23.00 voorbij en we waren doodmoe na meer dan 12 uur in de weer. John vertrok naar de kamer om daar te gaan slapen, en ik zou uiteraard bij het gezinnetje blijven.

John had zich echter amper geïnstalleerd toen ik toch weer een heuse wee bij Didi zag! Dus hem direct weer geroepen en niet veel later kwam kitten nr vijf ter wereld, een wildkleurtje dit keer. Een hele leuke toegift!

Nu was het echt klaar, wat een marathon! Maar ja, nu werd Didi weer helemaal onrustig… waar ze eerder met de drie zo vredig lag, en zelfs nog even met vier, was er ineens geen land meer met haar te bezeilen. We hebben het een uurtje geprobeerd maar daarna de kittens net zoals vorig jaar van haar gescheiden en naar mijn kamer gebracht. Dat bracht rust. Helaas betekende dat ook weer nachtelijke flesvoedingen geven, dat kon er nog wel bij na zo’n dag 😉 .

Didi kroop in mijn armen en om 4.00 ging ik eruit om de kleintjes te voeden, dat liep gelukkig vrij vlot. Om half 7 weer een voeding en toen hopen dat het die dag lukte de kittens bij haar te leggen. Maar helaas, de onrust was nog steeds te groot zodra we het probeerden.

Zaterdagmorgen begon ik me zorgen te maken omdat Didi nog steeds anders was en de kittens niet erg hard groeide van de flesvoeding. Had ik iets gemist, speelde er iets wat ik niet wist? Net toen ik besloten had om de dienstdoende dierenarts te bellen ging Didi in een andere modus. Ze wilde naar de kittens en haar blik was ineens goed. Geen grote ogen meer maar interesse.

Twee van de vier konden we goed aanleggen, maar het heeft nog een dagje geduurd eer ze alle vier bij haar lagen en we onderstaande foto konden maken. Vanaf dat moment loopt eigenlijk alles zo als je het wenst. Een gelukkige rustige moeder en tevreden kittens met mooie ronde buikjes 😉

Op de kittenpagina staan meer kittenfoto’s https://somalicatteryjumanah.com/nestjes/2021-g-nestje-g-litter/

Inmiddels is het dag 63 van Didi’s zwangerschap, gerekend vanaf de eerste dekkingen. Vanaf de laatste dekkingen is het dag 60. De kittens zijn nu allemaal levensvatbaar en klaar voor hun geboorte. Het is afwachten wanneer Didi’s hormonen vinden dat het zover is. Uitgaande van de vorige keer zal het komende vrijdag of zaterdag worden maar vanaf nu zijn we alert op de eerste voortekenen. Alles ligt en is klaar….hopelijk wacht ze niet tot dag 69 zoals haar moeder bij haar tweede nestje want dat was wel iets té zenuwslopend…

Didi’s zwangerschap is eigenlijk goed en rustig verlopen. In het begin kwam ze erg weinig aan en was ik zelfs even bang voor een eenling, wat niet gezellig is voor de kitten zelf en nog wel eens lastige bevallingen wil geven. Maar na een paar weken kwam ze op het schema van afgelopen keer en is dat eigenlijk steeds gebleven. Het zou dus best weer eens een vierling kunnen worden. Maar het blijft altijd gissen. Ik heb deze keer geen röntgen laten maken omdat ze er de vorige keer meer stress van had dan ik voorzien had, dus dat ga ik haar nu besparen. Het is meer voor mijzelf als prettig idee om te weten hoe druk het wordt bij de bevalling dan dat het voor haar een functie heeft.

Het was ook deze keer erg genieten van een zwanger poesje in huis. Mooi om te zien hoe zich eea ontwikkelt en hoe (nog meer dan anders) aanhankelijk een zwangere Somali wordt. Didi vindt het heerlijk om languit tegen me aan te liggen, en haar steeds boller wordende buikje te laten aaien. Het valt me op dat ze best vaak een harde buik heeft, misschien vindt ze het daarom wel zo fijn.

Afgelopen donderdag, acht weken zwanger en goed gevuld. Net als de vorige keer is ze met negen weken 1.3 kilo aangekomen

Nog een paar dagen en dan weten we wat Didi en Abylife Kotor ons hebben gebracht. Wij zijn in elk geval heel erg benieuwd!

Na heel veel dagen en weken aftellen was het zondag 8 augustus eindelijk zover, Verona kwam bij ons wonen! Bea en Manouk hadden de lange reis vanuit Limburg gemaakt om twee andere kittens en Verona (op dat moment nog Sari) naar het hoge noorden te brengen. Gelukkig werkte het weer mee zodat we de eerste introductie buiten konden doen, een beetje meer ruimte is bij zoiets wel zo prettig. Zaina deed zoals verwacht niet moeilijk, Noor keek op een afstandje toe, Kallima lag ergens in een mandje en Didi had ik bewust binnen gelaten omdat ik geen idee had hoe ze op de kleine wijsneus zou reageren. Het was voor haar sowieso voor het eerst dat er een nieuw poesje bij kwam en vanwege haar zwangerschap zou ze ook wat anders kunnen reageren. Ze had haar al snel in de gaten en zat rustig en met enige verbazing van achter het raam te kijken….’wat is hier de bedoeling van’….

Na een uurtje namen Bea en Manouk afscheid van de kleine meid en werd het tijd voor een beetje rust. Ik nam haar mee naar de slaapkamer waar ze meteen gezelschap van Zaina kreeg, geheel zoals verwacht ;-). Geweldig hoe Zaina dat toch weer doet, ze dringt zich niet op maar is in de buurt en gaat zich rustig wassen enzo…ze is er eigenlijk niet, maar toch wel….

De volgende dagen stonden in het teken van verdere introductie, gewenning, en haar nieuwe omgeving leren kennen.

Er waren ook nog onze drie honden om kennis mee te maken. Van huis uit kent ze die dus dat scheelt. De eerste keren was het nog wel even schrikken en een hoge rug maar al gauw won de nieuwsgierigheid het. Cheetah, die buiten ontploft als ze een kat ziet, reageerde het best van allemaal…even neusje doen ter kennismaking…’jij hoort er nu ook bij kennelijk, prima’… en ze ging over tot de orde van de dag. Ze vindt haar erg leuk, net zoals de kittens afgelopen jaar.

Jammer genoeg laat het weer het nog steeds vaak afweten, maar dan is er binnen altijd wel weer iets interessants te bekijken

We zijn heel blij met de mooie kleine meid en hopen dat ze het hier naar haar zin gaat krijgen. We zijn benieuwd hoe ze uit gaat groeien het komende jaar.

Inmiddels zit 2021 er al weer ruim half op. Na een nat en koud voorjaar blijft het met de zomer ook enigszins behelpen. Gewend aan de droge hete zomers van de afgelopen jaren is het nu even wat anders. Gelukkig zijn we in Drenthe van waterdrama’s á la Valkenburg, de Ardennen en Eifel verschoond gebleven, maar een stabiel zomertje zit er vooralsnog niet in. Maar we genieten van de mooie dagen die er gelukkig ook zijn.

En dan waren er de nieuwe plannen die ik een paar maanden geleden aankondigde….

Eind april was alles klaar voor Didi’s tweede huwelijksreis. De kater stond te popelen, het testwerk was in orde, en Didi’s reiskoffertje stond klaar. Rond 6 mei werd de nieuwe krolsheid verwacht. Dat kon eigenlijk niet missen gezien haar cyclus sinds december. Maarrrrr……6 mei ging geruisloos voorbij. Ach ja, een paar dagen vertraging kan natuurlijk…. Maar het werd 16 mei, 26 mei,……6 juni,………….16 juni……en van een eventuele aankomende krolsheid was geen spoor te bekennen. Ook het sproeien wat ze nog wel eens wil doen rond haar krolsheden stopte, totale rust in de hormonenhuishouding.

Een beetje frustrerend maar je doet er helemaal niets aan. Intussen zaten we wel een beetje met de vakantieplanning want eigenlijk was het de bedoeling om na het nestje te gaan, maar dat werd nu wel erg laat….De corona stoplichten gingen ondertussen internationaal steeds meer op groen dus besloten we om dan maar vóór het nestje te gaan. We hebben een heerlijke en super zomerse week in Sudoststeiermark gehad.

Maandag 6 juli was het dan eindelijk zover, in de avond werd Didi krols! De volgende dag hebben we haar naar haar lover gebracht, een wildkleur Abessijn deze keer. Moest ze er de vorige keer nog een nachtje over slapen, deze keer was de eerste dekking al na een paar uurtjes een feit. Ze hadden het kennelijk bijzonder gezellig met elkaar want toen we haar een paar dagen later ophaalde werd er de hele terugreis uitvoerig geprotesteerd. De krolsheid was na thuiskomst eigenlijk direct over, een goed teken.

Dat de vader van het nestje een Abessijn is betekent dat de kittens allemaal korthaartjes zullen zijn, net zoals Felicia uit ons vorige nestje. De verwachte kleurtjes zijn wildkleur en zwart zilver.

En nu is het in spanning afwachten. Haar tepeltjes zijn intussen mooi donkerroze, een teken dat ze zwanger is. Ze is ook al iets aangekomen, maar nog niet zoveel. Het kan zijn dat ze wat last heeft van (ochtend) misselijkheid.

En dan was er nog de aankondiging van ons nieuwe wildkleurtje. Ook daar kwam nog enig geduld bij kijken. Het duurde wel even eer het zeker was dat dit poesje van de drie wildkleurtjes het meest geschikt bleek. Half juli zijn we gaan kijken. En ja, meteen verliefd natuurlijk, haha. Maar dat was ik van de foto’s al. Eigenlijk al met de eerste foto toen ze nog maar twee weken was. Begin augustus komt ze bij ons wonen en vertel ik wat meer over haar.

We kijken enorm uit naar haar komst en bedanken Bea en Manouk van Cattery Over-nite Sensation alvast voor het vertrouwen dat ze ons hebben gegeven. We gaan ervoor zorgen dat het haar aan niets zal ontbreken.

Nu had ik gedacht dat Felicia misschien wel tot ver in april nog hier zou zijn, maar ineens ging het onverwacht snel. De Hongaarse fokster Judit had een koerier gevonden die Felicia eind maart op Schiphol kon ophalen. Liever zou ik dat niet hebben gedaan op deze manier, want het is natuurlijk een stuk onpersoonlijker en je geeft je kitten toch even in handen van een vreemde, maar in deze lastige tijden om te reizen is een beetje flexibiliteit soms nodig. Gelukkig was het maar een korte vlucht, en woont Judit maar een uurtje van de luchthaven. De koerier hield me tijdens de reis keurig op de hoogte en stuurde zelfs foto’s tijdens de vlucht. Felicia deed het allemaal perfect, maar daar had ik ook wel vertrouwen in, het is zo’n dapper meiske.

Intussen krijgen we goede berichten vanuit Hongarije, ze doet het heel goed. En voor ons is de periode van het F- nestje nu echt afgesloten.

Het voorjaar komt dit jaar duidelijk met horten en stoten. De ene dag zitten we heerlijk met de katten in de zon, de andere dag ziet het ineens weer wit….

Op 12 april vierden we de veertiende verjaardag van Zaina. Dat ze deze leeftijd zou bereiken en nog wel zo gezond dat hadden we in haar kittentijd nooit kunnen bedenken. Ze had zo’n moeilijke start tot haar eerste verjaardag, maar gelukkig heeft ze alles overwonnen en lijkt ze vast van plan nog minstens enkele jaren bij ons te blijven ❤

Een paar dagen eerder vierden de oudste kittens van Kallima hun tiende verjaardag. Wat vliegt de tijd…. Terugkijkend in de archieven kwam ik deze foto tegen, een prachtig aandenken aan dit heerlijke viertal.

Ondertussen was ik ook aan het rondkijken voor een nieuwe geliefde voor Didi. Normaal zou ik nog een paar maanden hebben gewacht, maar ze wordt sinds de geboorte van haar nestje heel vaak krols. Ik heb het wel een paar keer met korte periodes de pil geven onderbroken, maar de pil voor langere tijd vind ik geen optie gezien de voorkomende bijwerkingen als mamatumoren en baarmoederontsteking. Van vaak krols wordt een poes op den duur ook niet beter. Didi is goed hersteld van haar nestje en het was met drie ook niet superdruk, dus we gaan haar tweede nestje iets naar voren halen. Inmiddels is de prins hiervoor gevonden. Opnieuw ben ik voor een wildkleur kater gevallen dus we kunnen ook deze keer weer zilver en niet-zilver kittens verwachten. De bedoeling is dat ze in mei met elkaar mogen daten.

En dan is er nog ander leuk nieuws. Er komt een wildkleur poesje de cattery versterken deze zomer 🙂 . Ik heb steeds gehoopt dat Fealynn of Didi me er een zou brengen, maar helaas… Nu zou het met het aankomende nestje alsnog kunnen lukken maar ik wil er niet meer op gokken. De kans is vrij klein omdat er te veel verschillende mogelijkheden zijn in een gemengd nestje van zilver en niet zilver.

Al met al wordt het samen met het begin van het einde van de corona maatregelen een zomer om naar uit te kijken. Ik heb er alvast heel veel zin in.

Begin februari verhuisde Fabio (intussen omgedoopt tot Koos) naar Nancy en haar familie in Dordrecht. Regelmatig ontvangen we goede berichten, de inburgering is goed verlopen. Inmiddels is hij ook goede vriendjes met hun poes Liv, samen scheuren ze door het hele huis.

Voor Figaro en Felicia was het even wennen maar ze hadden gelukkig elkaar nog. Eigenlijk gingen ze na een dag gewoon verder waar ze gebleven waren. Ook Didi reageerde niet bijzonder op Fabio’s vertrek.

Ook kregen we weer foto’s van Fealynn, die door het nestje van haar dochter oma is geworden. Het gaat erg goed met haar. Wel heeft haar bazinnetje er een serieuze taak aan om te zorgen dat Fea niet tonnetje rond wordt ;-))

De tweede week van februari kwam koning winter nog eens langs, en hoe. Zo’n vierentwintig uur lang (stuif)sneeuwjacht waardoor er ook bij ons in de straat flinke duinen waren ontstaan. Op sommige inritten lag het een halve meter dik…..De katten konden het niet erg waarderen dus de ren lag er verlaten bij. Felicia en Figaro waren net ingeënt tegen rabiës vanwege hun buitenlandse bestemmingen, dus die mochten van mij helaas niet kennismaken met het koude witte goedje.

En dus zaten we vaak gezellig verzameld op mijn kamer….

Felicia ontpopte zich meer en meer tot een echte dog whisperer. Het kleine ding gaat onze drie honden op geen enkele manier uit de weg, zelfs van onze galgo dame van ruim 60 cm is ze niet onder de indruk. Het blijft wel oppassen omdat ze met ze wil spelen en dat doen honden en katten nu eenmaal anders.

Wat ze trouwens ook erg leuk vindt is dit kattenmandje onder mijn bureau wat ik momenteel gebruik tegen koude voeten ;-). Ik heb een heuse elektrische voetenwarmer maar met de kittens vond ik zo’n kabel op de grond gevaarlijk, te uitnodigend voor ze om eens lekker in te bijten…. Maar ook nu blijven mijn voeten heerlijk warm, Felicia protesteert zelfs als ik even op wil staan. Hm,…wie houdt wie nu eigenlijk warm…

De laatste week van februari kregen we, hiep hiep hoera, een heerlijk voorproefje van de lente. Het was de laatste week dat Figaro bij ons was dus het was geweldig dat ze nog een aantal dagen samen buiten konden dollen. En dat hebben ze gedaan, wat een feest 🙂 !

Aan het eind van deze prachtige week kwam het onvermijdelijke afscheid van Figaro. Het viel me niet mee…

Figaro is naar Frankrijk verhuisd waar hij bij cattery de Cadicha zijn mooie genenpakketje mag gaan doorgeven.

Nu was het toch wat lastiger voor Felicia….beide speelmaatjes weg. Het kostte haar een paar dagen maar ook die situatie is inmiddels weer gewoon. En nu zij nog alleen over is is het wel weer makkelijker om haar meer bij ons in de kamer te laten met de honden. Dat was met twee druktemakers die achter elkaar aanvlogen toch wat lastiger 😉

We weten nog niet precies wanneer Felicia zal verhuizen naar Hongarije. Reizen blijft vanwege de corona crisis nog een poos niet zo eenvoudig. De komende weken mogen we waarschijnlijk nog van haar genieten.

We hebben ontzettend veel plezier gehad van het nestje van Didi en Magic Man. Het was een heerlijk drietal en voor allemaal hebben we weer een fijn huis gevonden, toch een van de belangrijkste dingen bij het fokken. Het gaat nog even duren maar stiekem heb ik al weer een beetje zin in een tweede nestje met Didi…wordt dus waarschijnlijk vervolgd ;-).

Eind december waren de kittens acht weken en werd het tijd voor de verovering van de wereld buiten mijn kamer. Ze hadden weinig aanmoediging nodig, elke deur die voor ze openging werd zonder enige schroom gepasseerd. Heerlijk, die nieuwsgierigheid en onbevangenheid.

Ook kwamen ze vanaf nu onze drie honden vaker tegen. Alles bij elkaar in de kamer is nog wat lastig met het grut maar ontmoetingen met ze in de hal op weg naar buiten verlopen erg goed. Grappig om te zien dat ook bij dit soort nieuwe ervaringen de karaktertjes van de kittens steeds weer terug komen. Felicia is de meest dappere, zij stapt overal op af. Fabio kijkt net iets langer de kat uit de boom en Figaro vindt nieuwe dingen eerst erg spannend, maar als hij wat meer tijd krijgt wint zijn nieuwsgierigheid het altijd weer.

Op 9 januari ging de hele bubs voor het eerst met de auto…naar de dierenarts. Wat zaten ze om zich heen te kijken onderweg, ze vonden het een beetje spannend maar erg interessant. Ook bij de dierenarts ging alles perfect, en ze gaven geen krimp tijdens de prik. Afgelopen week hebben ze hun tweede vaccinatie en de chip gehad, dat verliep ook prima.

Didi wordt ondertussen steeds meer een moeder op afstand. Ze kijkt af en toe nog wel een beetje mee met de kleintjes maar ze ligt ook steeds vaker in een andere kamer dan het grut. Ook ’s nachts redden ze zich prima volgens haar, de laatste weken slaapt ze weer liever bij ons op bed.

Felicia en Figaro gaan komende week nog een keer mee naar de dierenarts voor een rabiësprik, want zij verhuizen over een poosje naar het buitenland. Dat poosje kan nog wel even duren nu het reizen weer lastig is gemaakt vanwege de pandemie. Dat vinden we natuurlijk heel erg…langer bij ons houden ;-)))

Voor Fabio nadert het afscheid al wel snel. Nog een paar daagjes genieten van het complete trio en dan is het weer de eerste dag van de lach en de traan… blij dat ze goed terecht komen, maar ook weer even slikken bij het afscheid.

Kerstmis 2020

De kleintjes van Didi en Magic zijn alweer zeven en een halve week, het gaat veel te hard…..En het blijft ook verbazingwekkend bij elk nestje om te zien hoe snel die ontwikkeling sowieso gaat. Binnen enkele weken gaan ze van wiebelende schuivertjes naar snelle behendige apen die dagelijks weer hun grenzen verleggen. Hun leefruimte wordt ook telkens weer wat uitgebreid, binnenkort hebben ze mijn hele kamer tot hun beschikking. Ook worden er al uitstapjes op de arm naar de rest van het huis gemaakt. Komende week mogen ze dat helemaal zelf doen, dus hun hersentjes krijgen het weer druk ;-). Ze gaan ook meer kennis maken met onze honden, tot nu toe was dat nog wat meer op afstand.

Aan Didi merken we dat het moederschap nieuw voor haar is. Nu moet ze wennen dat de controle over haar kroost al wat minder wordt bij momenten. Ze hebben ook zoveel energie…

De kittens zijn de afgelopen weken ook steeds meer over gegaan op vast voer. Ze krijgen vers vlees, maar ook blikvoer en kittenbrokjes. Als het kan leggen ze nog graag even bij moeders aan, al is haar moederzorg door een langdurige krolsheid weer wat minder geworden.

Ondertussen is ook min of meer duidelijk waar de kittens hun toekomst ligt, voor alle drie lijken we een heel fijn huis te hebben gevonden. Definitieve bevestiging doen we meestal pas na de eerste vaccinatie/ dierenarts check. Deze staat voor begin januari gepland.

Wat wel jammer en lastig is in deze tijd is natuurlijk bezoek voor de kittens. Van hun nieuwe mensen maar ook bezoek van bijvoorbeeld kinderen voor de socialisatie, wat we normaal doen. We sluiten het niet helemaal uit maar zijn wel voorzichtig hierin.

Laten we hopen dat Kerst maar éénmalig corona-proof moet worden gevierd. Ondanks alle beperkingen wensen wij iedereen toch hele fijne dagen en hopelijk wordt 2021 snel een beter jaar.