Op donderdag 23 mei in de vroege ochtend zijn de kittens van Fealynn en PerSé geboren. Op het uiterste nippertje want het was dag 69 van de zwangerschap en de keizersnede stond al gepland.
Wat heeft ze het spannend gemaakt, pfffff….
De slijmprop verloor ze al op de vrijdag ervoor, dag 63, maar ik ging ervan uit dat de kittens net na het weekend zouden komen. De bekende voortekenen van een aanstaande bevalling kwamen ook op gang, maar dag 66 (de dag waarop ze vorig jaar beviel) en 67 gingen voorbij zonder kittens. Het was heel gezellig verder met haar in de slaapkamer, maar het was wel de bedoeling dat er wat ging gebeuren….
Het verliezen van de slijmprop
Woensdagmorgen, dag 68, bleef alles nog steeds rustig. Hm, het werd nu toch wel tijd. Ik wilde niet tot het laatste moment afwachten en belde de dierenarts voor overleg.
Je gaat liever niet slepen met een hoogzwangere poes maar we maakten toch maar een afspraak voor in de middag. Evt kon er dan een echo worden gemaakt. Echter een uurtje voor de afspraak leek ze dan toch te beginnen en de afspraak werd geannuleerd. Helaas bleef het bij flink warm worden en een keertje op de kop in de werpdoos staan….zucht…
Even hadden we goede hoop…
Later die middag nog eens telefonisch overlegd met onze min of meer vaste dierenarts van de praktijk want ik wist het even niet meer. Ze vroeg goed uit en ik kon mijn zorgen (dood kitten wat misschien blokkeerde, Fea’s moeder die ook keizersneden had gehad) kwijt. Ze kon me behoorlijk geruststellen en gezien Fealynn zelf nog steeds rustig was ging ze ervanuit dat alles oké was en de kleintjes er die avond of nacht zouden zijn. Zouden ze er de volgende ochtend niet zijn, of niet duidelijk onderweg, dan zouden we naar de kliniek komen en werd het een keizersnede.
Wachten….wachten….wachten…
Dus maar weer verder de wacht houden bij haar in de slaapkamer. De uren gingen voorbij en er gebeurde maar niets. Tussendoor probeerde ik wat te slapen toen het donker werd. Fealynn lag naast me, als ik wakker werd keek ik naar haar…maar nee hoor, ze lag heerlijk te dutten…
Om 4 uur geloofde ik er niet meer in, en ging er vanuit dat we om half 9 bij de kliniek zouden staan. Ik hoopte maar dat met de kleintjes alles oké was.
Tegen vijven zag ik ineens een behoorlijk trekking door het achterlijfje….hm. Ik tilde haar kontje wat opzij en zag een natte plek…. owww, dan toch nog????
Ik bracht haar naar de doos en toen ik nog een soortgelijke trekking zag heb ik John wakker gemaakt.
Ze werd even wat onrustig maar tegen 6 uur werden de weeën wat sterker en gingen wat later over in persweeën. Ik vond het allemaal nog niet zo krachtig…maar gelukkig werden ze uiteindelijk sterker en om 7 uur was daar het eerste kitten! Ik heb wel even gehuild van opluchting 😉 . Het leek me een wildkleur katertje op het eerste oog…hij had een prachtig gewicht van 100 gram.
Om half 8 lag er ineens een tweede kitten. Zit je er vier dagen en nachten met je neus bovenop, mis je hèt moment….zo snel had ze hem eruit, terwijl ik even iets aan het pakken was…
Dit was een sorreltje, en mogelijk ook weer een katertje…Deze was duidelijk kleiner maar nog altijd een mooie 90 gram.
Om half 9 werd nr drie geboren. Dit duurde iets langer maar dat was omdat het kontje eerst kwam. Ook dit zou wel eens een katertje kunnen zijn, een sorrel zilvertje, gewicht 92 gram.
En wat was het fijn om toen ook zeker te weten dat ze klaar was, door de röntgen van twee weken ervoor.
Fealynn was meteen heel zorgzaam voor de kittens. Ik heb een beetje geholpen zodat ze zo snel mogelijk lekker aan het drinken waren maar het ging heel vlot. Het zilvertje had iets meer tijd nodig maar ook dat ging eigenlijk prima.
Van links naar rechts; het sorrel zilvertje, het sorreltje en het wildkleurtje
Intussen zijn de kittens ruim twee dagen oud en gaat het super met ze. Het wildkleurtje was vanmorgen al 153 gram (!) , de twee anderen ruim 120. En mams is tevreden en gelukkig 🙂 .
Maar ze mag het nooit meer zo spannend maken…
Zóó zwanger 😉