.
Dacht ik begin vorige week dat het wel eind van de week zou worden…maar woensdag hield ik er rekening mee dat het donderdag al kon gebeuren, ik merkte toch wat kleine dingetjes op in haar gedrag.
In de nacht naar donderdag hoorde ik haar even piepen en vanaf dat moment was ze nog meer aanhankelijk. Ze wilde steeds in mijn armen liggen, kopje tegen mij aan….het was duidelijk dat er wat aanstaande was.
Donderdagmorgen wou ze niet eten en ze liep een beetje rond door het huis. Ik hield haar extra in de gaten en om half 9 zag ik dat ze de slijmprop aan het verliezen was. De vorige keer betekende dat nog maar goed twee uurtjes te gaan tot de eerste kitten dus ik begon direct met de laatste voorbereidingen voor de bevalling. Pen en papier bij de hand om alles op te schrijven wat er gebeurt, dat is altijd fijn als je tijdens de bevalling de dierenarts nodig hebt, en ook voor jezelf om het overzicht goed te houden. Er gebeurt heel veel en vooral als het een lange bevalling wordt vergeet je onherroepelijk dingen, wat weer lastig kan zijn als je beslissingen moet nemen.
Even later lag ze al in de werpkist. Dat was wel handig, de ‘plan B-doos’ die we altijd bij de hand hebben mocht de aanstaande moeder andere plannen hebben leek op deze manier niet nodig.
Rond half 11 zagen we de eerste voorzichtige weeën. Wat later werden ze sterker en Didi kreeg het ook duidelijk warmer. Het wachten was op de echte persweeën die de kitten naar buiten moeten brengen. Om half 12 was het zover, een flinke wee, een kreet en daar was nr een, een zwart-zilvertje. Het leek ons een zij en ze was al uit het vliesje. Alles leek op het eerste gezicht in orde, alleen Didi was even onrustig. Toch konden we de kleine snel aanleggen.
De eerste is daar, een zwart zilver poesje
Een minuut of tien later kwam er heel gemakkelijk een tweede zwart-zilver kitten uitrollen. Oef, deze was wel heel erg klein… en nog voor ik het vliesje open had wist ik al dat het niet goed was. Te klein, onderontwikkeld, en overleden….zo sneu… Een moeilijk moment maar veel tijd is er niet voor want je moet je klaarmaken voor de volgende. In dit tempo leek het in elk geval geen lange dag te worden.
Maar,…het werd stil, en het bleef stil….urenlang…de hele middag…
Om half 5 besloot ik de dierenarts te bellen zodat we er eventueel nog heen konden. Ik maakte me nog geen zorgen maar even overleggen is altijd goed. Vanuit de praktijk vond men het echter wel verstandig om even langs te komen. Ik hoopte maar dat ze door het gesleep niet zou beginnen maar dat deed ze gelukkig niet. En ze was ook erg rustig eigenlijk, dat viel me mee.
Er werd een echo gemaakt waarop te zien was dat alles gelukkig oké was. Volgens de dierenarts zaten er in elk geval nog twee maar zeer waarschijnlijk drie kittens. Didi kreeg een oxytocine injectie om de weeën weer op gang te helpen. Mocht deze geen effect hebben dan mochten we er thuis na een uur nog een geven. Had deze ook geen effect dan zou het een keizersnede worden, hm…
De eerste injectie deed niets. Zelf zijn we totaal niet handig met injecties maar gelukkig wilde een kennis, en tevens dierenartsassistente, uit het dorp ons helpen met de tweede prik 😉 .
Een kwartier daarna leek er gelukkig beweging in Didi’s buik te komen en niet veel later kwam het derde zwart zilvertje ter wereld, een katertje, en een half uur later de vierde, een poesje, dat was rond 20.00. Daarna werd alles echt rustig…. We konden de kittens aanleggen en Didi was helemaal relaxed.
Het wachten was nu nog op nummer vijf. Maar het bleef de rest van de avond rustig en hoewel ik meende nog wel een bobbel te hebben gevoeld kregen we steeds meer het idee dat het echt klaar was. Voor de zekerheid liet ik de spulletjes nog even liggen maar het was intussen 23.00 voorbij en we waren doodmoe na meer dan 12 uur in de weer. John vertrok naar de kamer om daar te gaan slapen, en ik zou uiteraard bij het gezinnetje blijven.
John had zich echter amper geïnstalleerd toen ik toch weer een heuse wee bij Didi zag! Dus hem direct weer geroepen en niet veel later kwam kitten nr vijf ter wereld, een wildkleurtje dit keer. Een hele leuke toegift!
Nu was het echt klaar, wat een marathon! Maar ja, nu werd Didi weer helemaal onrustig… waar ze eerder met de drie zo vredig lag, en zelfs nog even met vier, was er ineens geen land meer met haar te bezeilen. We hebben het een uurtje geprobeerd maar daarna de kittens net zoals vorig jaar van haar gescheiden en naar mijn kamer gebracht. Dat bracht rust. Helaas betekende dat ook weer nachtelijke flesvoedingen geven, dat kon er nog wel bij na zo’n dag 😉 .
Didi kroop in mijn armen en om 4.00 ging ik eruit om de kleintjes te voeden, dat liep gelukkig vrij vlot. Om half 7 weer een voeding en toen hopen dat het die dag lukte de kittens bij haar te leggen. Maar helaas, de onrust was nog steeds te groot zodra we het probeerden.
Zaterdagmorgen begon ik me zorgen te maken omdat Didi nog steeds anders was en de kittens niet erg hard groeide van de flesvoeding. Had ik iets gemist, speelde er iets wat ik niet wist? Net toen ik besloten had om de dienstdoende dierenarts te bellen ging Didi in een andere modus. Ze wilde naar de kittens en haar blik was ineens goed. Geen grote ogen meer maar interesse.
Twee van de vier konden we goed aanleggen, maar het heeft nog een dagje geduurd eer ze alle vier bij haar lagen en we onderstaande foto konden maken. Vanaf dat moment loopt eigenlijk alles zo als je het wenst. Een gelukkige rustige moeder en tevreden kittens met mooie ronde buikjes 😉
Op de kittenpagina staan meer kittenfoto’s https://somalicatteryjumanah.com/nestjes/2021-g-nestje-g-litter/
