Alweer bijna een week voorbij. Hoogste tijd voor een update met natuurlijk nieuwe foto’s.

Het valt nog niet altijd mee om foto’s naar je zin te krijgen 😉 . En ik ga er ook niet tot het uiterste in, de kittens mogen lekker hun gang gaan en ik schiet maar wat, het moet vooral lekker relaxed blijven voor ze. Daarnaast is het ook nog eens veel te warm en benauwd om er heuse poseersessies van te maken.

De foto’s zijn van de afgelopen dagen. De kittens zijn nu drie en een halve week.

Door de aanhoudende hitte zoekt moeder Fealynn meestal de relatieve koelte van het losse vinylvloertje op. Dus na het voeden vind ik daar de kittens terug, onder de radiator ;-). Ze liggen bijna niet meer in de doos die er nog wel staat.

Het kittenbakje staat er ook al. Maar verder dan een ‘waar zou dit voor kunnen zijn’ onderzoekje komen ze nog niet 😉 . Komt vanzelf…

De speeltjes worden af en toe eens bekeken en uitgeprobeerd

En natuurlijk wordt er ook steeds meer met elkaar gespeeld. Zo leuk en heel belangrijk voor hun ontwikkeling, zowel lichamelijk als geestelijk/ sociaal

Verre van scherp maar ik vind hem zo grappig 😉

 

Oeps…

 

Dimitri wordt hier een soort van staande gehouden ;-))

 

Zolang je maar plezier hebt vindt Didi 😉

 

 

Onder het kopje ‘Kittens/ actueel D-nestje’ heb ik ook nieuwe foto’s geplaatst, met daarbij een eerste beschrijving van de karaktertjes.

 

Ruim twee en een halve week zijn ze alweer…het gaat me nu al veel te snel ;-).

Het blijft ongelooflijk hoe gestaag de ontwikkeling bij kittens gaat. Zo waren ze afgelopen weekend ijverig aan het oefenen met staan en waggelen, een paar dagen huppelden ze al zo’n beetje door de hele doos. En vanmiddag bleken ze alweer toe aan de volgende stap, de wereld buiten de doos. Ik had de klep wat omlaag gedaan om te kunnen zakken met de camera en Diovanni hing al over de rand. Om eens te kijken of ze echt al durfden liet ik de klep nog verder zakken….en ja hoor, grote belangstelling.

Foto’s zijn leuk, maar bewegend beeld is nog veel leuker. Hieronder twee korte filmpjes van de afgelopen dagen:

Afgelopen zondag, precies twee weken, de eerste wankele stapjes…

En dit is vier dagen later…. Vooral Diovanni, hier vooraan, heeft een uitgebreide verkenning gedaan. Moeder hield hem steeds in het oog maar vond het goed.

Er wordt ook al gespeeld. De sorreltjes zijn aan de tepel in slaap gevallen 😉

De kleintjes zijn ook al erg mensgericht. Knuffelen wordt erg gewaardeerd en er wordt zelfs al bij gesnord door enkelen, zo lief.

En ja, het gezinnetje vraagt en krijgt natuurlijk veel aandacht. Maar Kallima heeft altijd haar geheel eigen wijze om haar deel ook te krijgen. Je gooit je gewoon voor de voeten van je mens en maakt allerlei rare draaiingen enzo…dan komt het helemaal goed.  Ook Zaina heeft een plek bedacht waar je niet over het hoofd wordt gezien.

Niet alleen binnen was het genieten, maar buiten ook. Nog steeds vaak mooi weer en mei is qua bloei natuurlijk een prachtige maand. De rododendrons en clematissen stonden er prachtig bij de laatste weken, erg van genoten:

En ach, wat doe je op zo’n mooie avond….een beetje uitrekken en relaxen…

De witte clematis montana die we over de afscheiding van het kattengedeelte hebben laten groeien doe het dit jaar echt super, vorig jaar waren er veel knoppen kapot gevroren door late vorst.

Komende dagen gaan we meer ruimte voor de kittens maken in de slaapkamer en krijgen ze hun eerste bezoek.

 

 

 

 

De kleintjes zijn vandaag tien dagen en alles gaat nog steeds super. Mama Fealynn zorgt dat het hen aan niets ontbreekt. En wij zorgen ervoor dat het haar aan niets ontbreekt, want we zien wel dat het hard werken is met een vijfling. Ze eet wat weg overdag…en ook ’s nachts. Vooral tonijn in allerlei varianten is populair maar ook de kittenbrokjes en het dagelijkse schaaltje kittenmelk gaan er goed in. Zondag waren de kittens precies een week en hadden ze allemaal hun geboortegewicht ruimschoots verdubbeld. Na al het werk gunt Fea zich ’s avonds een half uurtje meikevers vangen met de rest in de afgezette tuin, lekker even ontspannen.

Mama kijkt en ziet wat ik zie, mooie gevulde lijfjes

Na de nodige close-up studies onder de staartjes ben ik er nu ook uit met de geslachtjes….. voor 99% laat ik zeggen 😉 , wat bleef het lastig bij sommigen dit keer. Maar wat ik steeds al vermoedde….we zitten goed in de katertjes, maar liefst vier stuks.

En dan is het natuurlijk de hoogste tijd dat ze hun namen krijgen. Dit is ons vierde zelf gefokte stamboomnestje, de (dubbele) kittennamen beginnen allemaal met een D:

Jumanah’s Don Diavolo
Jumanah’s Don Diovanni
Jumanah’s Damiano Dimitri
Jumanah’s Damiano Djanni
Jumanah’s Dyara Djaylinn

 

Hieronder stel ik ze allemaal even voor:

De sorreltjes:

Jumanah’s Don Diavolo

Als je zo mooi gekleurd bent, en je hebt je moeder bij je geboorte al zó boos gemaakt dat ze je meteen wil onthoofden, dan past er natuurlijk maar één naam, Diavolo 🙂

 

Jumanah’s Don Diovanni

Het schattige kleurgenootje van Diavolo. Eigenlijk is het natuurlijk Don Giovanni, maar de uitspraak is hetzelfde, ik vind de combinatie met Don Diavolo gewoon erg leuk. Diovanni vindt het nu al heerlijk als hij over zijn bolletje wordt geaaid, als dat geen knuffelkater wordt…

De zwartzilvertjes:

Jumanah’s Damiano Dimitri

Ook de zwartzilvertjes gaan gelukkig niet meer naamloos door het leven. Beiden vielen bij hun geboorte al op door hun lengte, dit worden flinke knaapjes ;-). Dimitri woog gisteren op dag 9 al maar liefst 266 gram (geboren 105)…..Dimitri betekent ‘Beer’ ben ik net achter dus dat komt heel goed uit ;-). Het gewichtsverschil met zijn kleurgenootje (gisteren 225 gram) wordt steeds groter en nu kan ik ze dan ook uit elkaar houden, verder heb ik nog nauwelijks verschil kunnen ontdekken qua uiterlijk, heel bijzonder.

Jumanah’s Damiano Djanni

Het iets minder Bourgondisch kleurgenootje ;-). Rechts in beeld het pootje van Fealynn die contact houdt. Djanni komt van Gianni (ook weer met een G) Bugno, een Italiaanse wielrenner uit de jaren negentig met gitzwart haar waar ik veel bewondering voor had. Inmiddels is Gianni wat ouder en komt het zilver er bij hem ook een beetje doorheen 😉

Het sorrelzilvertje:

Jumanah’s Dyara Djaylinn  (Didi)

Het enige meisje, een popje ❤ . Met Dyara is de kleine meid vernoemd naar ons allereerste en zo bijzondere Somali poesje Yara. Haar tweede naam is een knipoog naar moedersnaam Fealynn. Ik vind het mooi om beiden te combineren in dit poesje. Dyara blijft zeer waarschijnlijk bij ons. Haar roepnaam wordt Didi want de naam Dyara dagelijks gebruiken zou nog steeds te moeilijk voor ons zijn gezien het veel te vroege verlies van onze lieverd in 2011. Van de naam Didi krijgen we een glimlach, en ik vind hem ook al echt bij haar passen.

 

 

Een doosje geluk, zo noem ik het, wat is het genieten als alles zo goed gaat.

Moeder Fealynn is de afgelopen dagen steeds meer vertrouwd geraakt met haar nieuwe rol als moeder. Er is nog maar af en toe een klein beetje hulp nodig met het aanleggen van de kleintjes of haar in de meest ideale positie leggen. Ze ondergaat alles rustig en lijkt erg op haar gemak. Door de warmte had ze even een dipje maar dat was gelukkig snel voorbij. Een paar keer per dag gaat ze even naar buiten. Ze reageert rustig op de andere poezen en zij eigenlijk ook op haar. Ze hebben van een afstandje al even naar de kittens mogen kijken en de geur op kunnen snuiven. Ze vinden het nog wel een beetje spannend ;-). We bouwen de kennismaking rustig op.

Deze foto is van gisteren, dag vier….echt een doosje geluk 🙂

De kleintjes groeien werkelijk als kool en warempel zonet had het eerstgeboren kitten zomaar ineens de oogjes al open. Vroeg hoor, op dag vijf. Ook het sorrelzilvertje was er mee bezig, in de hoekjes was het al zover.

Een leuke verrassing trouwens die we tijdens de bevalling niet opgemerkt hadden: Daags na de geboorte begon het steeds meer op te vallen dat een van de sorrelzilvers  toch echt een beetje anders was opgedroogd ;-). Dieper ‘rood’, ook meer aan de zijkant…ik heb nog geen ervaring met volle sorrels in een nestje maar dit zou er wel eens een kunnen zijn dacht ik. En ja, met behulp van navraag en nog eens goed gekeken moest dit haast wel een sorreltje zijn. Even later viel een tweede sorrelzilvertje door de mand. Hier was het minder duidelijk te zien op het ruggetje maar ik had begrepen vooral naar het gezichtje te kijken. De eerste dagen zie je kittens meest van bovenaf en dan valt het minder op. En verhip…alsof ze het meegekregen hadden lagen de twee ‘verdachten’ vijf minuten later perfect naast elkaar met hun gezichtjes naar mij toe en was het helemaal duidelijk, twee volle sorreltjes in het nest, wat leuk!  Ik had er rekening mee gehouden dat het eventueel kon, maar het was afwachten of het ook zou gebeuren.

Hier is het goed te zien. En mooi ook het verschil met het kleintje achter hun wat wèl een sorrelzilvertje is.

En zo liggen ze dan, eten, slapen en groeien. De zwartzilvertjes zijn het grootst en het zwaarst, vanmorgen al 177 en 168 gram. De anderen zitten rond de 160 gram.

Met de geslachtjes ben ik er nog niet uit, maar de week is ook nog niet om 😉 . Nog geen nestje gehad waarbij ik het zo moeilijk vond. Alleen van het sorrelzilvertje ben ik zo goed als zeker dat het een poesje is. Voor de rest lijken we aardig in de katertjes te zitten, maar begin volgende week hopelijk echt duidelijkheid hierover.

 

 

 

Afgelopen zondag zijn de vijf kittens van Fealynn en PerSé gezond en wel ter wereld gekomen. Het was zowel voor als tijdens de bevalling heel veel wachten….wachten…. wachten….de dame nam haar tijd. Maar het resultaat mag er zijn 🙂

Vrijdagavond 4 mei merkte ik wat verandering in Fea’s gedrag, ze zat net een beetje anders dan anders buiten bij een van de struiken en ik dacht….’daar is wat gaande’. Toen we naar bed gingen kwam ze naast me en begon te snorren, maar wat versneld zeg maar. Ook haar ademhaling was wat sneller. Het ging ongeveer een uurtje door, ik denk dat het de eerste indalings weeën waren. De volgende dag, zaterdag, herhaalde zich dit een aantal keren en dan leidde ik haar naar de werpkist in de slaapkamer waar ze prima tevreden mee leek.

Samen met Kallima en Noortje voor de kist wachten….

Ook Zaina kwam even kijken.

  Kallima paste op de bevallingsadministratie als ik me om Fea bekommerde 😉

Het bleef echter bij de indalings weeën en we zagen al nachtwerk aankomen ;-). Maar ook ’s nachts bleef het rustig en zo werd het zondag 6 mei, dag 66 van de dracht.

Nu werd het na de vooraankondigingen toch wel een beetje tijd dat het ging gebeuren. Maar nee, ze was met van alles bezig, behalve aanstalten maken voor de bevalling. Ze wilde nog verschillende keren eten (dan kan je er weer een paar uur bij optellen 😉 ) en rond de middag was ze vlinders aan het vangen in de tuin, het was prachtig weer. Ik zag opnieuw nachtwerk voor me….

Rond half 2 zag ik dan toch wat verandering, ze verhuisde wat sneller een paar keer van plekje en dat is een teken ;-). Om 14.00 keek ze me aan, miauwde een keertje en meteen ben ik met haar naar binnen gelopen. Toch niet weer naar de keuken hoopte ik en schuifelde intussen de andere kant op, naar de slaapkamer. Ze volgde, jippie!

En toen ging het snel, om tien over twee had ze de eerste redelijke perswee al en om 14.45 werd de eerste kitten geboren. Dit was degene die de weg vrij maakte…bovendien kwam hij in een stuitligging. Het deed haar behoorlijk pijn, ze gromde, werd wat wild en toen hij er uit was greep ze hem direct fel bij zijn kopje. Héél snel had ik mijn duim en wijsvinger tussen haar kaakjes om hem te ontzetten, zijn hele kopje zat erin…..pffff. Ze had duidelijk de link gelegd tussen de pijn en de kitten. Het gebeurt wel vaker dat een poes de pijn afreageert op de pasgeborene, maar dit was wel heftig.

Al bij al duurde het nog zeker een anderhalf uur eer we de kleine aan konden leggen, ze wilde hem aanvankelijk steeds weer pakken, het bleef oppassen. In een doosje met een kruik hielden we hem tussentijds warm. Zo’n doosje heb je klaarstaan zodat als er een volgend kitten komt je de eerderen even apart kunt leggen. Als het aanleggen eenmaal lukt komt er oxytocine vrij bij de moeder waardoor ze wat meer warme gevoelens krijgt zeg maar, dat konden we wel gebruiken 😉 . De oxytocine zorgt er ook voor dat de weeën voor de volgende kitten op gang komen.

Haar eerste kitten…op dat moment naar ons idee een sorrelzilver katertje van 90 gram.

Op naar de volgende….want nog vier te gaan. Daar dacht Fealynn een beetje anders over. De uren verstreken en er gebeurde niets…Inmiddels kregen we door de hoge randen van de werpkist en de toch al ongemakkelijke houding beiden een gebroken rug als we het kereltje aanlegden of weer moesten beschermen. Gelukkig had ik eerder al voor je-weet-maar-nooit een mooi formaat doos bewaard en die werd ter plaatse aangepast tot alternatieve werpkist. Mooi voor de foto’s is anders maar het werkte een stuk beter.

Zo’n vijf uur na de eerste, half acht intussen, besloten we toch even de dierenarts te bellen voor overleg. Alles leek ons wel in orde maar een second opinion kon geen kwaad en dan was er meteen een vooraankondiging voor evt. laat bezoek op de zondagavond. Maar ook de dierenarts vond dat de rust van Fea en het hebben van soms weeën nog geen aanleiding was voor verder ingrijpen, gelukkig.

Ik besloot om half tien weer te bellen als er dan nog steeds geen kitten zou zijn. Maar gelukkig, rond 21.00 kwam ze weer op gang en binnen een kwartier lagen er twee zwart-zilver kittens van respectievelijk 100 en 105 gram, beiden met groot gemak geboren.

Eindelijk gezelschap 😉 . Het aanleggen van de kleintjes ging heel vlot, ze hadden snel door hoe het werkt en de melkproductie bij Fealynn blijkt prima op gang gekomen.

Een uurtje later, rond 22.30 uur, zette ze haar eindsprint in. Weer binnen twintig minuten kwamen de twee laatste kittens, naar ons idee op dat moment beiden sorrel zilver, beiden 90 gram.

De geslachtjes kun je normaal het beste net na de geboorte zien. Maar door de lange duur van de bevalling waren ook wij aardig vermoeid en met een vijftal en een moederpoes die nog niet stabiel reageert is het ook best intensief…dus echt gekeken hebben we bij de laatste vier niet. Bovendien gaat zo’n kleintje in je hand direct piepen en dat zou weer onrust bij de moeder geven. Komt later….al is het nu wel een weekje wachten om het echt weer goed te kunnen zien.

En dan wordt het rustig en mag je van dit tafereeltje genieten…..een lieve moederpoes met haar eerste nestje. Onervaren, vijf stuks, het is niet niets, maar wat heeft ze het knap gedaan. We zijn supertrots op haar en ontzettend blij met dit prachtige vijftal.