Afgelopen zondag zijn de vijf kittens van Fealynn en PerSé gezond en wel ter wereld gekomen. Het was zowel voor als tijdens de bevalling heel veel wachten….wachten…. wachten….de dame nam haar tijd. Maar het resultaat mag er zijn 🙂
Vrijdagavond 4 mei merkte ik wat verandering in Fea’s gedrag, ze zat net een beetje anders dan anders buiten bij een van de struiken en ik dacht….’daar is wat gaande’. Toen we naar bed gingen kwam ze naast me en begon te snorren, maar wat versneld zeg maar. Ook haar ademhaling was wat sneller. Het ging ongeveer een uurtje door, ik denk dat het de eerste indalings weeën waren. De volgende dag, zaterdag, herhaalde zich dit een aantal keren en dan leidde ik haar naar de werpkist in de slaapkamer waar ze prima tevreden mee leek.

Samen met Kallima en Noortje voor de kist wachten….

Ook Zaina kwam even kijken.
Kallima paste op de bevallingsadministratie als ik me om Fea bekommerde 😉
Het bleef echter bij de indalings weeën en we zagen al nachtwerk aankomen ;-). Maar ook ’s nachts bleef het rustig en zo werd het zondag 6 mei, dag 66 van de dracht.
Nu werd het na de vooraankondigingen toch wel een beetje tijd dat het ging gebeuren. Maar nee, ze was met van alles bezig, behalve aanstalten maken voor de bevalling. Ze wilde nog verschillende keren eten (dan kan je er weer een paar uur bij optellen 😉 ) en rond de middag was ze vlinders aan het vangen in de tuin, het was prachtig weer. Ik zag opnieuw nachtwerk voor me….
Rond half 2 zag ik dan toch wat verandering, ze verhuisde wat sneller een paar keer van plekje en dat is een teken ;-). Om 14.00 keek ze me aan, miauwde een keertje en meteen ben ik met haar naar binnen gelopen. Toch niet weer naar de keuken hoopte ik en schuifelde intussen de andere kant op, naar de slaapkamer. Ze volgde, jippie!
En toen ging het snel, om tien over twee had ze de eerste redelijke perswee al en om 14.45 werd de eerste kitten geboren. Dit was degene die de weg vrij maakte…bovendien kwam hij in een stuitligging. Het deed haar behoorlijk pijn, ze gromde, werd wat wild en toen hij er uit was greep ze hem direct fel bij zijn kopje. Héél snel had ik mijn duim en wijsvinger tussen haar kaakjes om hem te ontzetten, zijn hele kopje zat erin…..pffff. Ze had duidelijk de link gelegd tussen de pijn en de kitten. Het gebeurt wel vaker dat een poes de pijn afreageert op de pasgeborene, maar dit was wel heftig.
Al bij al duurde het nog zeker een anderhalf uur eer we de kleine aan konden leggen, ze wilde hem aanvankelijk steeds weer pakken, het bleef oppassen. In een doosje met een kruik hielden we hem tussentijds warm. Zo’n doosje heb je klaarstaan zodat als er een volgend kitten komt je de eerderen even apart kunt leggen. Als het aanleggen eenmaal lukt komt er oxytocine vrij bij de moeder waardoor ze wat meer warme gevoelens krijgt zeg maar, dat konden we wel gebruiken 😉 . De oxytocine zorgt er ook voor dat de weeën voor de volgende kitten op gang komen.

Haar eerste kitten…op dat moment naar ons idee een sorrelzilver katertje van 90 gram.
Op naar de volgende….want nog vier te gaan. Daar dacht Fealynn een beetje anders over. De uren verstreken en er gebeurde niets…Inmiddels kregen we door de hoge randen van de werpkist en de toch al ongemakkelijke houding beiden een gebroken rug als we het kereltje aanlegden of weer moesten beschermen. Gelukkig had ik eerder al voor je-weet-maar-nooit een mooi formaat doos bewaard en die werd ter plaatse aangepast tot alternatieve werpkist. Mooi voor de foto’s is anders maar het werkte een stuk beter.
Zo’n vijf uur na de eerste, half acht intussen, besloten we toch even de dierenarts te bellen voor overleg. Alles leek ons wel in orde maar een second opinion kon geen kwaad en dan was er meteen een vooraankondiging voor evt. laat bezoek op de zondagavond. Maar ook de dierenarts vond dat de rust van Fea en het hebben van soms weeën nog geen aanleiding was voor verder ingrijpen, gelukkig.
Ik besloot om half tien weer te bellen als er dan nog steeds geen kitten zou zijn. Maar gelukkig, rond 21.00 kwam ze weer op gang en binnen een kwartier lagen er twee zwart-zilver kittens van respectievelijk 100 en 105 gram, beiden met groot gemak geboren.

Eindelijk gezelschap 😉 . Het aanleggen van de kleintjes ging heel vlot, ze hadden snel door hoe het werkt en de melkproductie bij Fealynn blijkt prima op gang gekomen.
Een uurtje later, rond 22.30 uur, zette ze haar eindsprint in. Weer binnen twintig minuten kwamen de twee laatste kittens, naar ons idee op dat moment beiden sorrel zilver, beiden 90 gram.
De geslachtjes kun je normaal het beste net na de geboorte zien. Maar door de lange duur van de bevalling waren ook wij aardig vermoeid en met een vijftal en een moederpoes die nog niet stabiel reageert is het ook best intensief…dus echt gekeken hebben we bij de laatste vier niet. Bovendien gaat zo’n kleintje in je hand direct piepen en dat zou weer onrust bij de moeder geven. Komt later….al is het nu wel een weekje wachten om het echt weer goed te kunnen zien.

En dan wordt het rustig en mag je van dit tafereeltje genieten…..een lieve moederpoes met haar eerste nestje. Onervaren, vijf stuks, het is niet niets, maar wat heeft ze het knap gedaan. We zijn supertrots op haar en ontzettend blij met dit prachtige vijftal.