Jeetje, wat vliegt de tijd! Eigenlijk wilde ik al eerder een berichtje plaatsen over het wel en wee van de kittens maar het kwam er door onverwachte drukte niet van….en dan ben je ineens een maand verder.

Allereerst vierden we op 6 november de elfde verjaardag van Kallima. Ze is nog steeds kerngezond en bij tijden heerlijk speels, zoals een echte Somali betaamt.

De kittens waren na de wat moeizame start lekker op de rit eind van hun eerste week. En intussen was ik er na het nodige gepuzzel uit met de namen; het zwart zilver Abessijn variant poesje werd Felicia, het wildkleur Somali katertje Figaro en het zwart zilver Somali katertje Fabio.

Na een dag of tien gingen bij Figaro als eerste de oogjes open.

Behalve eten, slapen en groeien gebeurde er verder ook in week twee nog niet zoveel, maar ook dan zijn er mooie momenten om van te genieten. Er is weinig zo rustgevend als een tevreden poezenmoeder met haar kroost.

In de derde week begon hun wereldje langzaam wat groter te worden. Hun zicht werd beter en ze werden wat mobieler.

Er begonnen ook al wat verschilletjes tussen de kittens op te vallen. Zo merkte ik dat Fabio eigenlijk altijd het eerst reageerde als ik in de kamer kwam. Zodra hij me hoorde kwam hij er direct al aanwaggelen en keek me met zijn mooie blauwe oogjes aan, een hele open en vriendelijke uitstraling, echt een superlief kereltje.

Maar nog steeds werd er ook best veel geslapen want al dat groeien kost veel energie.

Na ruim drie weken waren het al echte katjes geworden en werd er ook al samen gespeeld bij momenten. En ja,…die buitenwereld begon ook steeds meer te lonken…

Het zal wel toeval zijn geweest maar de dag erna zag ik dat Fabio bleef hangen met zijn gewicht. Even later volgde ook Felicia en Figaro, en zag ik dat Didi haar nachtbuffetje grotendeels had laten staan. Haar melkproductie was stilgevallen en ze was ook maar gestopt met het opruimen van de ontlasting van de kittens. Dus het was een rommeltje en de kittens moesten geflest worden. Nu is dat geen straf maar ik was wel bezorgd dat zij en hun moeder niet iets onder de leden zouden hebben. Dat is nu een week later niet het geval gebleken gelukkig. Intussen heb ik met Didi een duobaan als het ware…soms heeft ze weer melk en zorgt ze goed voor ze, op andere momenten neem ik het over. Meestal kijkt ze daarbij kritisch toe of ik het allemaal wel goed doe ;-)))

Gisteren hebben we de kittens probleemloos verhuisd vanuit de slaapkamer naar mijn kamer zodat ze veel meer meekrijgen van wat er in huis gebeurt, heel belangrijk voor hun socialisatie.

Wordt vervolgd…

Ook op de kittenpagina staan nieuwe foto’s van de kleintjes…