Afgelopen zondag 1 november is Didi bevallen van vier kittens. Eigenlijk had ik ze pas na het weekend verwacht maar toen ze zondagochtend geen trek had was dat een teken aan de wand.
Tegen de middag ging ze de werpkist in de slaapkamer inspecteren. Verder werd er veel geknuffeld want ze lag nog steeds graag in mijn armen. Ik bleef bij haar in de slaapkamer om haar een beetje te volgen.

Rond half drie zat ze weer even in de werpkist en daarna ging ze naar de hal. Daar vond ik even later een plasje helder vocht. De werpkist gecheckt en daar had ze de slijmprop verloren, het plasje vocht was dus vruchtwater. Alles klaargezet voor zover nog nodig en toen was het verder afwachten. Normaal zou het nu niet zo lang meer duren.

Rond 16.00 kwamen de eerste weeën en een poosje later zagen we een staartje buiten bungelen, even later gevolgd door een pootje. Soms trok het staartje weer helemaal naar binnen. Eigenlijk vond ik het niet zo’n fijn gezicht want dit leek me zowel voor de moeder als de kitten niet zo’n prettige positie voor de bevalling. Ik hoopte dat het goed zou gaan.

Rond kwart voor vijf volgde enkele stevige persweeën en een flinke schreeuw toen het kleintje er doorkwam, het had haar duidelijk pijn gedaan. Dat is bij de eerste meestal zo omdat deze het geboortekanaal oprekt, en in deze positie was het natuurlijk nog pijnlijker, arme Didi. Ik was op mijn hoede dat ze de pijn niet op de kitten afreageerde zoals haar moeder dat bij haar eerste kitten nogal heftig had gedaan. Didi likte haar kitten eerst maar toen sloeg het alsnog om en moesten we het kleintje bliksemsnel uit haar bekje bevrijden.
Ze wilde er voorlopig niets van weten dus legden we haar (het was een sorrel poesje van 85 gram) na het wegen en droogwrijven in een doosje met een warme kruik. Tegen half zeven konden we haar bij Didi aanleggen.

Rond 19.45 kwamen er weer weeën en werd met weinig moeite het tweede kleintje geboren, een wat apart uitziend zwartzilver poesje van amper 72 gram. Zo’n lichtgewichtje hadden we nog niet eerder gehad. Zij werd wel direct door Didi geaccepteerd gelukkig.

Rond 21.00 volgde vrij gemakkelijk een flinke wildkleur kater (101 gram) en nog een uurtje later even makkelijk een zwartzilver katertje (79 gram). Alle vier de kittens waren in stuitligging geboren, dat vond ik wel opmerkelijk.

Gelukkig waren ze er allemaal goed uitgekomen, altijd weer een opluchting.

Ik was ook blij dat het geen nachtwerk was geworden, maar dat bleek iets te vroeg gejuicht. Didi raakte aardig van slag en wederom wilde ze niets van het sorrel kittentje weten. Ook leek ze zich sowieso nog even geen raad te weten met de piepende kleine wezentjes die kennelijk wat van haar wilden. Dus het werd een bezig nachtje met kalmeren en helpen met aanleggen, en het sorreltje apart met een spuitje om de twee uur voeren. We hielden haar met steeds een wisselend kitten in het doosje zodat ze niet alleen was en mama Didi niet meer dan twee kittens tegelijk had.

Pas in de loop van de volgende dag werd Didi rustiger en raakte ze aan de kleintjes gewend. Nu nog hopen dat ze ook het sorrel meisje zou accepteren. Dat bleek uiteindelijk ’s avonds te lukken, wat was ik blij! En nu kon ik ook eindelijk foto’s maken van het hele gezinnetje bij elkaar. Gelukkig heb ik toen ook een filmpje gemaakt waar ze duidelijk op staat…

Helaas was de rust niet van lange duur. Rond half 1 in de nacht kreeg Didi verhuisplannen, de kittens moesten naar de kattenbak. Dat vonden wij natuurlijk niet zo’n goed idee en we brachten ze terug naar de kist. We probeerden haar te kalmeren maar dat lukte niet, integendeel, ze werd steeds onrustiger en begon de kittens steviger te pakken. Er zat niets anders op dan het boeltje te scheiden. Alle kittens in het doosje naar mijn kamer zodat ze ze ook niet kon horen eventueel. Het betekende ook weer dat de kittens met de hand moesten worden gevoerd.

De volgende ochtend, inmiddels dinsdag, beraadden we ons wat te doen. Wat was er toch aan de hand. We besloten in elk geval te overleggen met de dierenarts en het leek ons zinvol om Didi even te laten checken op koorts, nog iets in de buik of evt een beginnende mastitis waardoor het voeden pijnlijk was. Het leek ons allemaal niet aan de orde, maar we wilden het zeker weten.

De kittens kwamen ondertussen keurig aan van de combinatie moedermelk en kittenmelk, op het sorreltje na. Ze was in de anderhalve dag dat ze er was eigenlijk geen gram aangekomen, maar met kleine beetjes afgevallen. Het begin was wel te verklaren door de valse start, maar het werd nu toch wat opvallend want het drinken ging op zich goed. Om 12.00 bij weer een voeding woog ik haar een keertje extra (normaal 2 x per dag) en was er sinds de ochtend weer een gram af. En toen bekroop mij het akelige gevoel dat er iets echt niet in orde was en dat we haar mogelijk gingen verliezen. En was dit ook de reden van Didi’s onrust? Snel heb ik de portretlens gepakt en nog een paar foto’s van haar gemaakt.

En toen ging het snel. Bij de volgende voeding nog geen twee uur later was ze behoorlijk achteruit gegaan. Ze lag ook anders en ik had er een slecht gevoel bij. Ik probeerde een halve voeding maar merkte dat het geen zin meer had. Ik heb haar nog even bij de anderen gedaan, maar haar na een half uurtje apart in het zonnetje achter glas gelegd. Ze kreunde soms zachtjes, ik hoopte maar dat het niet lang zou duren. Een poosje later zag ik een laatste zucht en toen was het lijfje stil….arm lief meisje, je was er pas net…

We hebben het nog niet eerdere meegemaakt dat we een kitten verloren in de eerste dagen na de geboorte. Het gebeurt echter niet zelden en het is erg verdrietig om mee te maken. We hebben Fara Fayenne, die naam heb ik haar gegeven, onder onze beuk in de tuin begraven. Rust zacht liefje ❤

Tijd om even te huilen was er niet echt want we moesten nog naar de dierenarts met Didi. Gelukkig ging dat vlot en werd ze lichamelijk helemaal gezond bevonden. Nu kon ik weer proberen de kittens bij haar te leggen. Dat ging gelukkig goed. Een rustige avond volgde en we konden een beetje bijkomen van alles.

Maar ook nu begon de onrust na middernacht bij Didi weer op te spelen. Kittens naar de kattenbak etc. en we moesten de boel weer scheiden….We begonnen aardig moe te worden en het slaapgebrek liep verder op.

Woensdag wachtte ik tot begin middag om moeder weer te herenigen met haar kroost en dat ging na wat gesputter goed. Tot, jawel, wederom een uurtje na middernacht. We beslisten ook steeds sneller om te scheiden zodat de rust voor iedereen zoveel mogelijk werd bewaard.

Het bijzondere was ook dat ze het prima vond als de kittens weggebracht werden. Ze nestelde zich daarna heerlijk relaxed in mijn armen alsof er niets aan de hand was. Ze reageerde ook niet als ze me twee uurtjes later met de met de kittens bezig hoorde die zich onder enig protest lieten voeden. Misschien was het toch nog allemaal te veel voor haar.

Donderdagmorgen liet ik haar weer en beetje begaan maar ze wilde nu rond 9.00 al weten waar de kleintjes waren. Dus alles weer herenigd…en vanaf dat moment is het gelukkig blijvend goed gegaan en konden we echt van het gezinnetje gaan genieten.

Vandaag zijn de kittens precies een week oud en zijn hun gewichtjes al ruim verdubbeld. Mama Didi heeft het nodige zelfvertrouwen opgebouwd en is een lieve zorgzame moeder. En wij…wij hopen vandaag op een wat rustigere zondag 😉

Onder het kopje ‘Kittens/ Actueel, F-nestje’ vindt u meer foto’s en info over de kleintjes.